Ο Χαμπής ο πατέρας του θεωρώντας τον ακόμα αφελές
παιδίον, του θύμωνε να είναι προσεκτικός για να μην έχει κανένα μπελά. Αλλά το
παιδίον χωρίς να τον λογαριάζει, συνέχιζε το μεράκι του χωρίς να σκέφτεται
κινδύνους. Ήταν καλός ψαροντουφεκάς, γνώριζε όλους τους βυθούς, και καμιά φορά
δεν γύρισε χωρίς καλή ψαριά. Περισσότερον όμως με το ντουφέκι του καμάκωνε
χταπόδια.
Τώρα στα 50 του χρόνια αναπολεί κάποιες καλές και
κακές στιγμές που του χαράχτηκαν στο μυαλό και του άφησαν ανεξίτηλα σημάδια στη
σκέψη. Περιστατικά ασυνήθιστα, περιπετειώδη, πολλές φορές ευχάριστα, αλλά
κάποτε επικίνδυνα.
Μια φορά στις ακτές της Γεροσκήπους συνάντησε ένα
μεγάλο χταπόδι τόσο μεγάλο που λογικά θα έπρεπε να το αποφύγει καθώς ήταν
τεραστίων διαστάσεων και που φάνταζε ένα επικίνδυνο θηρίο της θάλασσας , αλλά
παρ όλα αυτά ούτε στιγμή δεν πέρασε στο μυαλό του να το αφήσει να γλυτώσει. Με
το ντουφέκι του από κοντά το καμάκωσε, και αμέσως το άρπαξε από την κουκούλα
και την αναποδογύρισε. Η θάλασσα γέμισε μελάνια, αλλά με τον τρόπο αυτό το
χταπόδι αποδυναμώθηκε και τα πλοκάμια του έχασαν τη δύναμη να αντιδράσουν
δυνατά και να τον τυλίξουν να τον σκοτώσουν.
Όταν με δυσκολία το έβγαλε στη στεριά, το άφησε
στην ακτή και για να το μεταφέρει φώναξε φίλους του και το φόρτωσαν σε ένα
φορτηγάκι. Στο σπίτι πάνω σε ένα μεγάλο και στέρεο τραπέζι το έκοψε κομμάτια
και έφαγαν και χόρτασαν η οικογένεια του και όλη η γειτονιά. Το χταπόδι είχε το
κάθε πόδι χοντρό ίσα με μια σωλήνα της ίντσας και ζύγισε μέχρι τέσσερις οκάδες.
Όσο περίσσεψε το παρέδωσε σε έναν ταβερνιάρη που το έψησε και με την παρέα του
ίσα με είκοσι ανοματοί, πάλι έφαγαν και χόρτασαν κατά κόρον.
Τα νέα διαδόθηκαν σε όλα τα χωριά και ο κόσμος του
έδινε συχαρίκια και τα εγκώμια για λόγου του ήταν θαυμαστά και παινεμένα. Ο
Λοΐζος πήρε τα πάνω του, πολύ το ευχαριστιόταν, και με περισσότερο μεράκι
επιδιδόταν στο κυνήγι χταποδιών.
Μια φορά στη θάλασσα μεταξύ της Πάφου και της
Χλώρακας συνάντησε ένα τέρας χταπόδι, μεγάλο ίσα με μια κάμαρη σπιτιού. Το είδε
από μακριά καθώς τόσο μεγάλο που δεν μπορούσε να κρυφτεί στις σχισμές των
βράχων, και χωρίς να πιστεύει στα μάτια του, με προσοχή το κόντεψε από απόσταση
ασφαλείας και το περιεργάστηκε. Καθώς μαζεμένο σε ένα βαθούλωμα του βυθού ήταν
τόσο μεγάλο, έβαλε στη σκέψη πώς αν άπλωνε τα πλοκάμια αυτά ίσως να έφταναν
πέρκει πενήντα μέτρα.
Από εκείνη τη μέρα του μπήκε στο μυαλό να το
σκοτώσει. Έβαλε σημάδι την περιοχή και όποτε βουτούσε κολυμπούσε στο μέρος
εκείνο για να το συναντήσει. Πολλές φορές το εύρισκε, πολλές φορές ήταν άφαντο.
Όμως οι σκέψεις του κόλλησαν, έπρεπε να βρει τρόπο να το ψαρέψει.
Άρχισε να ρωτά και να μελετά, ήθελε παντοιοτρόπως
να ανακαλύψει τρόπο να το σκοτώσει.
Στα πολλά τηλεφωνήματα που έκανε στην Ελλάδα σε
καταστήματα ναυτικού εξοπλισμού, ανακάλυψε ένα μεγάλο ντουφέκι της θάλασσας,
ίσως κανονάκι για καρχαρίες ή φάλαινες, και παράγγειλε να του το στείλουν.
Δεν είπε τίποτα ούτε σε φίλους ή γνωστούς, ούτε και
στους γονείς του, γιατί ήξερε πως θα έπεφταν πάνω του να τον αντικόψουν.
Παρέλαβε λοιπόν το μεγάλο όπλο και πριν προβεί στο
μεγάλο κυνήγι, το δοκίμασε πολλές φορές για να βρει την εμβέλεια του. Έβαλε
σημάδι σε πόσα μέτρα μπορούσε να είναι αποτελεσματικό, και ικανοποιημένος είδε
πως το χοντρό λάστιχο με τη βοήθεια της φοράς του βάρους του καμακιού, μπορούσε
να δράσει σε απόσταση πολλών μέτρων. Είχε σκοπό να πυροβολήσει το μεγάλο
χταπόδι από μακριά, και ύστερα με υπομονή να περιμένει μέχρι να πεθάνει και να
το μαζέψει.
Δεν τον ενδιέφερε πλέον άλλο ψάρεμα, όποτε η
θάλασσα ήταν γαλήνια έβγαινε για να αναζητήσει το θεριό. Με υπομονή και
επιμονή, για πολλές μέρες αφοσιώθηκε στο μεγάλο κυνήγι.
Και επιτέλους μια μέρα στο ίδιο σημείο που το
πρωτοαντίκρισε, το ξαναείδε από μακριά να φαντάζει όπως ένα μικρό βουνό, μεγάλο
ίσα με μια κάμαρη σπιτιού.
Κολύμπησε, το κόντεψε, και με ψυχραιμία το
σημάδεψε. Με καλούς υπολογισμούς έμεινε σε απόσταση ασφαλείας, αλλά απόσταση
ίσαμε το καμάκι να το φτάσει και να το καρφώσει.
Τράβηξε την σκανδάλη και το καμάκι εκτοξεύτηκε
χωρίς μεγάλη ταχύτητα ένεκα τους βάρους το, αλλά ακριβώς ένεκα αυτού του
μεγάλου βάρους, με δύναμη καρφώθηκε στην κουκούλα του χταποδιού.
Το χταπόδι αμέσως αντέδρασε και άρχισε να ταράσσει,
να σπαρταρά και να χτυπά τα πόδια του με μεγάλη δύναμη. Τα νερά αναταράχθηκαν
με δύναμη και ένα μεγάλο κύμα δημιουργήθηκε που με ορμή έσπρωξε προς όλες τις
μεριές τη θάλασσα.
Ήταν τόσο δυνατό το κύμα που δημιουργήθηκε, που
άρπαξε τον Λοΐζο, και με ορμή τον χτύπησε στα κοντινά βράχια της ακτής, σχεδόν
να τον πεθάνει. Το κορμί του καταμακαιλώθηκε, πληγώθηκε, ο πόνος ήταν αφόρητος,
τόσο μεγάλος που έχασε τις αισθήσεις του.
Ύστερα που πέρασε η ώρα και συνήλθε, βογκώντας από
τους πόνους, με δυσκολία σηκώθηκε και βγήκε στη στεριά. Ένα περαστικός με αμάξι
τον μετέφερε στο νοσοκομείο όπου τον κράτησαν και τον περιέθαλψαν.
